.png "Zmieniam się. I wreszcie lubię tę wersję siebie.")
Ach, te zmiany…
Z jednej strony wszyscy wiemy, że są nieuniknione – przecież życie to nie wygodna kanapa, na której można się rozłożyć z herbatą i czekać, aż się samo ułoży.
Z drugiej – kiedy już przychodzą, to potrafią człowieka zgiąć w pół, jakby ktoś nagle wyłączył światło i powiedział: „Idź, radź sobie w ciemnościach”.
A ja…
Ja się kiedyś zmian panicznie bałam.
Bo co jeśli zrobię coś źle?
Co jeśli to, co znane i bezpieczne, odejdzie, a to nowe okaże się... jeszcze gorsze?
Co jeśli wszystko się rozsypie, a ja nie będę miała siły, żeby to złożyć od nowa?
I wiesz co?
Czasem się rzeczywiście rozsypywało.
Ale wiesz też co?
Zawsze znajdowałam sposób, żeby się pozbierać – po swojemu. W swoim czasie. Z resztek i łez, ze śmiechu i herbaty, z rozmów i samotności.
Dziś chcę Ci opowiedzieć o tym, co mi naprawdę pomaga, gdy nadciąga zmiana, a ja mam ochotę zaszyć się pod kocem i udawać, że mnie nie ma.
🌬️ Oddech z intencją: Akceptuję – Odpuszczam
Nie jestem mistrzem medytacji.
Nie siedzę codziennie po turecku na macie i nie unoszę się 10 cm nad ziemią (jeszcze 😉).
Ale wiem jedno: oddech to mój osobisty przycisk „reset”.
Kiedy czuję, że emocje sięgają sufitu, zamykam oczy i… oddycham.
Przy wdechu mówię w myślach: „Akceptuję” – akceptuję to, co jest, nawet jeśli tego nie rozumiem.
Przy wydechu: „Odpuszczam” – napięcie, lęk, kontrolę, oczekiwania.
Prosto. Cicho. Skutecznie.
To ćwiczenie robię w kuchni, w łazience, nawet na przystanku autobusowym.
I wiesz co? To działa. Bo ciało pamięta. Ciało słyszy, kiedy dajesz mu sygnał: Jesteś bezpieczne.
💙 Ho’oponopono – cztery frazy, które leczą
Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o Ho’oponopono, pomyślałam:
„Serio? Mówienie czterech zdań ma coś zmienić?”
Ale potem… zaczęłam próbować.
„Przepraszam. Proszę, wybacz mi. Dziękuję. Kocham Cię.”
To nie są słowa dla kogoś „na zewnątrz”. To słowa dla mnie.
Dla mojej przeszłości, dla moich reakcji, dla ran, które niosę.
Ta praktyka mówi:
Ja jestem przyczyną, skutkiem, rozwiązaniem i drogą do uzdrowienia.
Te słowa przypisuje się między innymi Anke Evertz, ale też dr Ihaleakalemu Hew Lenowi – ten temat krąży w różnych kręgach duchowości. I szczerze?
Nie ma znaczenia, kto był pierwszy.
Liczy się to, że te słowa coś we mnie poruszają.
Czasem powtarzam je szeptem przed snem.
Czasem w głowie, kiedy moje dziecko rzuca kolejnym wyzwaniem, a ja próbuję nie wybuchnąć.
Czasem po prostu, kiedy boli.
I zawsze, ale to zawsze… robi się trochę ciszej.
📓 Pisanie, czyli dialog z duszą
Mam zeszyt. A właściwie kilka.
Nie są instagramowe. Nie mają złotych napisów i nie pachną lawendą.
Ale są moje.
To tam wylewam lęki. To tam zapisuję pytania, na które nie mam odpowiedzi. To tam jestem najprawdziwszą sobą – bez filtrów, bez lajków, bez autocenzury.
Piszę:
„Boję się”.
Piszę:
„Nie wiem, co dalej”.
Piszę:
„Ale jestem. I to już coś.”
I nagle… z tych słów wychodzi mi droga.
Może nie od razu autostrada, ale choćby ścieżka. I mogę iść. Krok po kroku.
👣 Małe kroki. Tylko tyle i aż tyle.
Kiedy w głowie mam milion „co jeśli...”, wracam do podstaw:
👉 Co mogę zrobić dziś?
👉 Co jest moim jednym małym krokiem, zamiast próbować ogarnąć cały życiowy bałagan naraz?
Czasem tym krokiem jest telefon.
Czasem herbata i koc.
Czasem... wstawienie prania, serio.
Ważne, że idę – choćby powoli. Ale do przodu.
💭 I w końcu: zaufanie
Nie, nie chodzi o ślepe „będzie dobrze”.
Chodzi o to ciche:
Nie wiem, co będzie. Ale wiem, że się nie poddam.
Wiem, że dam radę, nawet jeśli się boję.
Zmieniam się razem ze zmianami.
Nie jestem już tą samą Kasią, co rok temu, pięć lat temu, dwadzieścia lat temu.
I dobrze. Bo dziś jestem bliżej siebie niż kiedykolwiek.
Jeśli jesteś w takim momencie życia, że wszystko wydaje się rozchwiane –
usiądź. Oddychaj. Szepnij do siebie: „Akceptuję. Odpuszczam.”
I zajrzyj do innych wpisów na moim blogu – może znajdziesz tam coś, co z Tobą zarezonuje.
Nie jesteś sama.
Nigdy nie byłaś.
Z serca dla Ciebie,
Kasia 🌿
.png "Pokochaj siebie")
.png)