"Chyba wolę być sam." "Nie nadaję się do rodziny."
Usłyszałam to niedawno od młodego chłopaka. Powiedział to spokojnie, bez cienia emocji. Ale cisza, która zapadła po tych słowach, była gęstsza niż samo zdanie. Bo w tej jednej, krótkiej deklaracji zawiera się czasem cała historia życia, której nikt nigdy nie opowiedział na głos.
A ja... ja znam te słowa. Nie pierwszy raz.
Bo niemal identyczne wypowiedział kiedyś jego ojciec. Mężczyzna, którego znam do dziś. Którego kiedyś pokochałam. I którego – nie do końca świadomie – próbowałam "uzdrowić" swoją miłością.
Chciałam go uzdrowić, bo chciałam, żeby było dobrze. Naprawdę wierzyłam, że jeśli dam wystarczająco dużo ciepła, zrozumienia, troski – to on się otworzy. Zmięknie. Odważy się pokochać. Ale dziś już wiem... nie mogłam go uzdrowić. Bo sama nie wiedziałam, co to znaczy kochać.
Sama tej miłości nie otrzymałam – ani w dzieciństwie, ani jako nastolatka, ani wtedy, gdy najbardziej jej potrzebowałam. Nie znałam jej smaku. Znałam tylko tęsknotę. A z tej tęsknoty próbowałam budować coś, czego sama nigdy nie zaznałam. Jak dziecko układające dom z klocków, nie wiedząc, jak wygląda prawdziwy dach nad głową.
Pomyślałam wtedy: "Jak to można nie chcieć mieć rodziny? Przecież wystarczy tylko pokazać, że można inaczej. Ja mu pokażę."
Weszłam w tę relację z sercem na dłoni. Z wiarą, że miłość wystarczy. Że wszystko da się naprawić, ocieplić, przemienić.
Ale dziś już wiem: Miłość nie naprawia człowieka, który nie wierzy, że zasługuje na bliskość. Miłość nie działa tam, gdzie jest ciągły opór, chłód i schematy dziedziczone z pokolenia na pokolenie.
On nadal nie rozumie, czym jest rodzina. Myśli, że obecność to pieniądze. Że relacja to kontrola. Że troska to poprawianie. Wciąż porównuje – mnie, swojego syna, samego siebie – do jakiegoś wewnętrznego ideału, który nigdy nie istniał w rzeczywistości.
A jego syn, ten młody chłopak... Patrzę na niego i widzę, jak ten sam schemat próbuje zakorzenić się w nowym sercu. On też powtarza: "Nie nadaję się do rodziny." On też milczy, zamyka się, wycofuje. Choć nikt mu nie zabronił marzyć – on już nie marzy.
I kiedy przyjeżdża – rzadko, raz do roku – obserwuję to napięcie między nimi. Nie ma rozmowy. Jest ocena. Sugestie, poprawki, krytyka. Chłopak szuka akceptacji, a dostaje listę zmian.
Nie ma akceptacji – ani od ojca, ani od życia.
I wtedy przypominam sobie, że kiedy wyznał swojej mamie, że nie widzi się w roli partnera, męża czy ojca, ona odpowiedziała mu: "Jesteś kowalem swojego losu."
To piękne, mocne zdanie. Ale w mojej głowie pojawiło się inne pytanie: A co, jeśli on nawet nie wie, jak wygląda młot? Co, jeśli nie zna ognia, który ogrzewa, a nie parzy? Co, jeśli nikt go nie nauczył, jak budować coś własnego, skoro całe życie słyszał tylko: "Nie taki powinieneś być"?
"Nie każdy chłód jest wyborem.
Czasem to strategia przetrwania."
Może on nie odrzuca rodziny dlatego, że nie chce jej.
Może po prostu nie zna innej drogi niż samotność.
I wtedy... patrzę też na siebie.
Z tą samą łagodnością.
Z tą samą gotowością do prawdy.
Bez biczowania się. Ale z otwartymi oczami.
Bo prawda jest taka, że ja też nie nauczyłam moich dzieci, czym jest prawdziwa, bezwarunkowa miłość.
Nie dlatego, że nie chciałam.
Tylko dlatego, że sama tego nie znałam.
Dopiero teraz, dojrzewając w sobie, odkrywam, jak wiele można przekazać nie przez słowa, ale przez obecność, słuchanie, spojrzenie, które mówi: "Jesteś wystarczający. Już teraz."
Mam dorosłe dzieci.
I czasem próbuję mówić do nich inaczej.
Miękko. Bez rad. Bez nacisku.
Ale one mają już swoje życie.
Często mnie nie słuchają. I to boli.
Ale rozumiem.
Nie muszą mnie słuchać.
Nie muszą odpowiadać.
Nie muszą zmieniać niczego na moich oczach.
To, co mogę zrobić, to zmieniać siebie.
Nie po to, by oni się zmienili.
Ale po to, by nie przekazywać dalej tego, co mnie samej kiedyś zbudowało z kawałków.
Bo każdy dzień, w którym jestem łagodniejsza dla siebie i innych,
to dzień, w którym łamię stary schemat.
Nie krzykiem.
Nie rewolucją.
Ale szeptem.
Ciszą.
Obecnością.
"Zanim zostaniesz swoim kowalem losu,
ktoś musi Cię nauczyć kochać."
I jeśli nigdy nie było takiej osoby – możesz zacząć od siebie.
Z miłością. Z cierpliwością. Z człowieczeństwem.
To nie będzie łatwe.
Ale będzie prawdziwe.
To są moje myśli.
Nie do nauczania.
Nie do oceniania.
Po prostu – do podzielenia się.
Bo wiem, że nie tylko ja je noszę.
Z serca.
Kasia 💖
Rozkwitaj Mocą słów 🌸 - Facebook
