Czyli życie po czterdziestce w wersji: „Jak to, dopiero środa?!”
Mam 40+ (i nie mówię tu o rozmiarze dżinsów, choć niestety i tu się zgadza…) – i jak wiele kobiet w tym wieku, noszę nie tylko większe spodnie, ale i większy bagaż emocjonalny. Praca, dom, dzieci, lista rzeczy do zrobienia na jutro, która ma już pięć stron i nadal rośnie. Żyję w świecie pełnym bodźców, obowiązków, zmian hormonów i prania, które mnoży się szybciej niż króliczki.
Życie potrafi być piękne, ale czasem przypomina stertę spraw do załatwienia, która szepcze z kąta: „ogarnij się, kobieto”.
Zdarzają się dni, kiedy świat mnie przygniata. Wszystko jest „na już”, każdy czegoś chce, a ja mam ochotę zniknąć, wyjechać na bezludną wyspę. Albo chociaż do łazienki z zamkiem od środka. Z kubkiem kawy. I z ciszą, która nie pyta o obiad, faktury i zagubione zabawki.
Ale przez lata nauczyłam się, że przytłoczenie to nie wyrok. To sygnał. Jakby organizm krzyczał: „Kasiu! Stop! Przeginasz, zwolnij!” Czasem ten krzyk jest głośny jak alarm przeciwpożarowy, a czasem to tylko cichy jęk gdzieś z tyłu głowy – taki, który łatwo zignorować. Ale nie warto.
Bo właśnie wtedy, kiedy to słyszę, sięgam po moje sprawdzone sposoby. Rytuały, małe rytmy, codzienne zaklęcia. Czasem banalne, czasem zaskakująco skuteczne.
Chcesz poznać moją tajemniczą broń na przytłoczenie? Czytaj dalej.
Ale ostrzegam – będzie szczerze, czasem zabawnie, czasem refleksyjnie.
Bo tak wygląda życie. Zwłaszcza po czterdziestce.
1. Oddycham. I nie mówię tu o „przeżyciu kolejnego dnia”
Mówię o świadomym oddechu. Gdy czuję, że przytłoczenie ściska mi klatkę piersiową, robię pauzę i:
-
Wdech: Akceptuję
-
Wydech: Odpuszczam
Proste? Tak. Skuteczne? Bardzo. A w tle, gdzieś w głowie, przewijają się słowa Ho’oponopono – cudownej hawajskiej metody oczyszczania emocji:
Kocham Cię. Przepraszam. Proszę, wybacz mi. Dziękuję.
Najczęściej powtarzam tylko „kocham Cię” i „dziękuję”. I to mi naprawdę pomaga wrócić do siebie. (O Ho’oponopono napiszę kiedyś więcej – to temat rzeka i złoto dla duszy.)
2. Piszę. Jakby miało mnie to uratować. Bo czasem ratuje.
Biorę zeszyt, notatkę w telefonie, cokolwiek. I piszę. Nie gramatycznie, nie mądrze, nie na pokaz. Piszę, żeby dać upust emocjom.
Czasem to wygląda tak:
„Kasiu, jesteś zmęczona. Masz prawo. Nie wszystko musisz ogarniać. Jesteś dobra, nawet jak jesteś rozczochrana i zrezygnowana. To minie.”
To działa. Serio. Pisanie do siebie to jak przytulenie duszy. I kosztuje mniej niż kawa na mieście.
3. Szydełkuję, prasuję albo... sprzątam
Brzmi nudno? Być może. Ale to medytacja w ruchu.
Gdy dłonie coś robią, a głowa może sobie odpocząć, zaczyna się magia. Szydełkuję kwadraciki, prasuję górę prania albo układam pluszaki mojego syna w idealne rządki (które i tak za chwilę będą wszędzie – ale to nieistotne).
Ważne, że na chwilę wraca spokój. I poczucie, że nad czymś jednak mam kontrolę. Nawet jeśli to tylko układ kolorów w kocu.
4. Oglądam zwierzaki w internecie. Tak, dobrze przeczytałaś – to naprawdę działa.
Nie żartuję. Czasem spędzam czas na oglądaniu filmików, które wywołują u mnie salwy śmiechu (często do łez). Koty, które próbują zmieścić się w pudełkach 10 razy za małych, papugi śpiewające w rytm muzyki, czy pandy, które toczą się po trawie jak ja w niedzielę rano, kiedy z trudem opuszczam łóżko – te proste rzeczy potrafią rozładować napięcie.Śmiech to najlepsza terapia – a zwierzęta przypominają mi, jak cudowne potrafią być najzwyklejsze chwile w życiu.
5. Powtarzam sobie, że to minie
Wiem, wiem. To banał. Ale banały są prawdziwe. Każdy stan, nawet ten najczarniejszy, ma swój koniec.
Mówię sobie:
„To tylko chwila. Przejdzie. Jak burza. Jak PMS. Jak ten kubek, który spadł i się rozbił – też już po nim.”
To pomaga nie brać wszystkiego tak bardzo do siebie. I daje mi siłę, by iść dalej. Choćby o centymetr.
6. Zamieniam chaos w coś, co ma sens
Kiedy czuję się przytłoczona, pytam siebie:
„Po co to wszystko? Co z tego dobrego może się narodzić?”
Nie zawsze znajduję odpowiedź od razu. Ale czasem właśnie te trudne dni uczą mnie najwięcej o sobie. O tym, co ważne. Co mogę odpuścić. Co chcę zmienić.
I choć nie zawsze mam wpływ na wszystko – mam wpływ na to, co z tym zrobię. A to już bardzo dużo.
7. Taniec i śpiew – moja terapia bez recepty
Kiedy czuję, że świat mnie przytłacza, zamykam drzwi, włączam muzykę i... ruszam w swój własny koncertowy tour – po kuchni, salonie albo między koszem na pranie a lodówką. Tańczę jak nikt nie patrzy (bo nikt nie patrzy – i dobrze), śpiewam głośno, choć… cóż, moje dzieci twierdzą, że „jęczę”. Podobno wydobywa się ze mnie dźwięk nie do końca ludzki – ale nie szkodzi. W podstawówce naprawdę potrafiłam śpiewać, serio! Miałam głos jak aniołek z jasełek. Gdzieś po drodze ten aniołek chyba zasnął – i jakoś nie mogę go zbudzić, choć bardzo bym chciała.
Ale to nie ma znaczenia. Bo w tych chwilach, kiedy śpiewam i tańczę tylko dla siebie, nie chodzi o jakość dźwięku, tylko o jakość emocji. To jest mój sposób na zrzucenie z siebie napięcia, stresu i całej tej codziennej spiny. Taniec rozluźnia ciało, śpiew oczyszcza duszę. I choć nie dostanę owacji na stojąco, to daję sobie sama największy prezent – kilka minut bycia radosną, swobodną i autentyczną.
Na koniec…
Nie jestem ideałem. Nie mam na wszystko gotowych rozwiązań. Ale mam jedno: wytrwałość. I serce, które – choć czasem zmęczone – wciąż chce się dzielić tym, co działa.
Jeśli Ty też masz takie dni, że masz ochotę wszystko rzucić i wyjechać na przykład w Bieszczady (albo przynajmniej do łazienki na 10 minut samotności) – to wiedz, że nie jesteś sama.
Zaparz sobie herbatę. Albo kawę z cynamonem. I oddychaj:
Wdech: Akceptuję
Wydech: Odpuszczam
Jesteś w dobrym miejscu. Nawet jeśli dziś czujesz się zagubiona.
A jeśli ten wpis Ci pomógł – zostaw komentarz. Albo wróć za kilka dni. Może znów znajdziesz tu coś, co sprawi, że ten świat będzie choć odrobinę lżejszy.
Ściskam,
Kasia z „life 40 plus” 💛
.png)